कितलें कितें दडलां?

कितलें कितें दडलां

ह्या

कांय म्होवाळ खीणांत

उतरां नात,

गजाली नात…

पूण तरीय त्या मौनात,

ताच्या खोल दोळ्यांत,

त्या मोगाळ नदरेंत,

ताच्या घट्ट वेंगेत;

कितलें कितें दडला…

कितलें कितें ल्हिपलां…

आमी वेगळीं?

तो ताच्या जिणेंत खोशी

हांव म्हज्या...

तो ताच्या वांगडा

हांव हाच्या वांगडा...

तो ताचेर उपाट मोग करता

हांव हाचेर...

एका काळार केल्लो उपाट मोग

आमी एकामेकाचेर...

आयज आमी दोगांय

मोगाक इश्टागतीचे नांव दिवन

जाल्यात वेगळीं,

एका मेकां पासून न्हय,

एकामेकावेल्या मोगापासून...

अस्पश्ट...

आयज कित्याक खीणाखीणाक
ताची याद सतयता?
तो लागी ना तरीय
ताचेच भोंवतणी मन घूटमळटा

ताचो आदार मेळचो ना
तरीय काळीज धडधडटा
तो आता पयस जाला
हे खबर आसूंन फडफडटा...

तेन्ना ताणे आदाराचो हात,
दिल्लो म्हणून जायत घडये
आयज आदार दिवपी सगळेच
निराश जाल्यात म्हणून घडये...

मोने काळीज म्हजें
अस्पश्ट एक चेहरो नियाळटा
पयस कूपांत काळे ढग
म्हजे म्हाकाच भेश्टायतात..

ಮ್ಹಜಿ ಸತ್ರಿ ಶೆಣ್ಲಿ...

ಮ್ಹಜಿ ಸತ್ರಿ ಶೆಣ್ಲಿ...
ತಶಿ ನವೀದಾದ್ ಕಾಂಯ್ ನಾ ತಾತುಂತ್,
ದರ್ ವರ್ಸಾ ಪ್ರಮಾಣ್
ತಿಣೆ ಆಪ್ಲಿ ರಿತ್ ಪಾಳ್ಳಿ

ಬಶೀಂತ್, ದುಕಾನಾರ್, ऑಫೀಸಾನ್, ಹॉಟೆಲಾಂತ್,
ತಿ ದರ್ ಫಾವ್ಟ್ ಶೆಣ್ಟಾ,
ಮ್ಹಜೀಚ್ ಕಿತ್ಯಾಕ್,
ತಾಚಿ, ತಿಚಿ, ಸಗ್ಳ್ಯಾಂಚೀಚ್ ಶೆಣ್ಟಾ....

ಹರ್ಶಿ ಶೆಣೀಲ್ಲೆ ಪಯ್ಶೆಂ, ಮೊಬಾಯ್ಲ್,
ದಾಗಿನೆಂ ಲೆಗೀತ್ ಪರತ್ ಮೆಳ್ಟಾ
ಮಾತ್ ಸತ್ರಿ ಮ್ಹಜಿ ಸದಾಂಚ್,
ಹ್ಯಾ ನೆಮಾಕ್ ಅಪ್ವಾದ್ ಥಾರ್ತಾ

ಸತ್ರಿ ಹಾತಾಕ್ ಲಾಗ್ನಾ ಜಾಲ್ಲ್ಯಾನ್
ಹಾಂವೆ ಮಳ್ಬಾ ಕಡೆನ್ ಪಳಯ್ಲೆಂ,
ಕಿಟ್ಟ್ ಕಾಳ್ಯಾ ಕುಪಾಂತಲ್ಯಾನ್
ಪಾವ್ಸಾನ್ ಲ್ಹವೂಚ್ ಶಿಟ್ಕಾಯಲೆಂ.

ಸೊದೂನ್ ಕಾಡ್ಲೆಚ್ ಹಾಂವೆ
ಸತ್ರಿ ಶೆಣ್ಪಾಚೆ ಗುಪೀತ್
ವೆಂಗೆತ್ ಘೆವಂಕ್ ಆತೂರ್ ಜಾಲ್ಲ್ಯಾ ಪಾವ್ಸಾನ್
ಜೆನ್ನಾ ದೊಳ್ಯಾಂನೀಚ್ ಖೂಣಯ್ಲೆಂ.

लिपयांचे बांद मोडूया... कोंकणीचो जयजयकार करुया...

एक यत्न, konkanverterच्या द्वारा... विश्व कोंकणी केंद्राक परबी... तुमीय मुजरत वापर करात... http://konkanverter.com/conversion-tool/

लिपयांचे बांद मोडूया... कोंकणीचो जयजयकार करुया...


ಎಕ್ ಯತ್ನ್, konkanverterಚ್ಯಾ ದ್ವಾರಾ... ವಿಶ್ವ್ ಕೊಂಕ್ಣಿ ಕೆಂದ್ರಾಕ್ ಪರ್ಬಿ... ತುಮೀಯ್ ಮುಜ್ರತ್ ವಾಪರ್ ಕರಾತ್... http://konkanverter.com/conversion-tool/

ಲಿಪ್ಯಾಂಚೆ ಬಾಂದ್ ಮೊಡೂಯಾ... ಕೊಂಕ್ಣೀಚೊ ಜಯ್ಜಯಕಾರ್ ಕರುಯಾ...

ದರ್ಯಾ ಖುಬ್ಳ್ಳಾ,

ತಾಂಬ್ಡೊಚ್ ಜಾಲಾ,

ಫೆಸಾಳ್, ಆಡಾಂಗೊ

ಮದಾಂದ್, ಮಸ್ತ್,

ದಿಸ್ತಾ ಆತ್ತಾ

ಗಿಳೂನ್ ಉಡಯ್ತಲೊ

ಧರ್ತರೆಕ್...

ಮನಾಚೆಂಯ್ ಅಶೆಂಚ್ ಜಾತಾ

ಕೆನ್ನಾ ಕೆನ್ನಾಯ್,

ದಿಸ್ತಾ

ಗಿಳೂನ್ ಉಡಯ್ತಲೆ,

ಮ್ಹಾಕಾ

ಆತ್ತಾ...

दर्या खुबळ्ळा...

दर्या खुबळ्ळा,

तांबडोच जाला,

फेसाळ, आडांगो

मदांद, मस्त,

दिसता आत्ता

गिळून उडयतलो

धर्तरेक...

मनाचेंय अशेंच जाता

केन्ना केन्नाय,

दिसता

गिळून उडयतले,

म्हाका

आत्ता...

म्हजी सत्री शेणली...

म्हजी सत्री शेणली...
तशी नवीदाद कांय ना तातुंत,
दर वर्सा प्रमाण
तिणे आपली रित पाळ्ळी

बशींत, दुकानार, ऑफीसान, हॉटेलांत,
ती दर फावट शेणटा,
म्हजीच कित्याक,
ताची, तिची, सगळ्यांचीच शेणटा....

हरशी शेणील्ले पयशें, मोबायल,
दागिनें लेगीत परत मेळटा
मात सत्री म्हजी सदांच,
ह्या नेमाक अपवाद थारता

सत्री हाताक लागना जाल्ल्यान
हांवे मळबा कडेन पळयलें,
किट्ट काळ्या कुपांतल्यान
पावसान ल्हवूच शिटकायलें.

सोदून काडलेच हांवे
सत्री शेणपाचे गुपीत
वेंगेत घेवंक आतूर जाल्ल्या पावसान
जेन्ना दोळ्यांनीच खूणयलें.

आयलो तूं?

फोटो: राजतिलक नायक

आयलो तूं?

सारको तो गेलो

आनी तूं आयलो...

वोदोळच्यान तिश्टतालें तूका,

तुज्या थेंबांनी

चिप्प भीजून

ताच्या गोपांत

रिगपाचे आसले म्हाका...

पूण तूं आयलोच ना,

आनी आता आयला

तो वतकर,

हांव एकटे आसतना,

सांगाताक कोण नासतना...

आनी ढगां फांटल्यातल्यांन

पावसान ल्हवूंच म्हळें,

"आगो...

हांव तेच खातीर तर आयला,

तुका सांगात दिवपाक,

तूजें एकटेपण

ना करपाक...."

चंवर...

तुज्या त्या खिणयाळ्या हांश्यांन
म्हज्या ओंठांवेलीं उतरां शेणलीं,
कितल्याश्याच मोन्या कळयांक
पिसडून उडयला जातलें तुवें,
पूण तुज्या त्याच हांश्यान
तें फूल मात पाखळेन पाखळी
चवरलें
तुज्या स्पर्शा विणें...

नवी बुनयाद...

आयज खूब दिसांनी
समाजाच्या काळजांत रिगन दिसले.
खोल रिगूंन आयकन दिसलो
ताचो नवो खणखणीत ठोको...

घेतली उडी व्हडा उमेदीन
आनी पोंवपाक लागले हांव त्या म्हासागरांत.
सोदपाक शिंपडील्लीं माणकां मोतयां,
इतल्या वर्सांत पुंजायील्लीं उदरगतीचीं रत्नां...

अचकीत एका कोनशांत दिसलीं
रक्तान माखील्लीं दोन मडीं
आयकूंक आयले दोन आवयांचे हुंडके
आनी मागीर जात धर्माच्यो अगणीत किळच्यो...

पयस मुखार किण्ण शांतताय,
धव्या कपड्यांत गुठलायील्ली
एक सान माणकूली कूड
रागान शिरशिरपी निशब्द मनां...

इतल्यान,

कांकणांचो चूडो खण्ण करूंन मनाक आदळ्ळो
मेंदीचो रंग गडद चडील्लो खरो
मात काळीज अजूनय फिकेंच,
स्वताची समजुत काडत...

नाका म्हणून परत उडी घेन दिसली भायर
जाल्यार घट्ट धरलो ताणें हात,
मर मर मेलो तो वेंचणुका वेळार
नोकरेच्या हांयसान केलो ताचो घात...

कानार पडली वळखीचीं उतरां
म्हणून मारली नदर पलतडी
थंय तीच पांय ओडपाची शर्यत
तीच तत्वांची हेराफेरी...

एका कोनश्यांत वचून घालो जीव
रावचे हांगाच कांय धरची परतीची वाट
एका वटेन उजवाडाचे रूपडे
दूसरे वटेन काळखी रात...

सळसळपी रक्ताक दिवंक थाकाय
म्हासागरांत लेगीत तरपाची शक्त जाय
तोच ध्यास घेवन मनांत
हांगाच रोमली नवी बुनयाद...

तूं तरी खंय जाणा???

तुज्या बॉय कट केल्ल्या कोंगरे केसांत
भोंवडायता जेन्ना तूं हात
म्हजे काळजाचो जाता गो घात,
तेच खीणाक...

तूं लावन फाटीक बॅग
मारत उडयो, धांवता हांगा थंय
नदर म्हजीय मारता उडयो
खीणा खीणाक...

लावन मोबायल कानाक
व्हडल्यान घालता जेन्ना तू धेंगशे
तुजो धांक करता पिसो
म्हज्या मनाक...

उमेदीन जावन खोशी
व्हडल्यान आड्डता तूं तेन्ना,
दिसता धरचे घट्ट वेंगेत,
तेच खीणाक...

तुका ना शिंगाराची आस्त
ना सुंदर दीसपाचो सोंस
पूण सुंदरकाय तुजी ह्याच बिनधास्तपणांत
हे तूं तरी खंय जाणा???

मोडण!

अस्तित्वाच्या सोदांत म्हज्या
अस्तित्व म्हजें पणाक लागलां...
शेणलां, घुस्पलां, अवचीत भेदरलां,
खंयच्या तरी मोडणार येवन थांबलां..
दार मेळना, जनेल उघडना
स्वताच्याच घरा भोंवतणी
गिरगिरत रावलां
पडटां, धडपडटां, पावलांय उखलनात,
कशें कोण जाणा,
खंयच्या तरी मोडणार येवन थांबलां...

ओग्गी...

तो तसोच,
मदींच हांसता मदींच तापता,
मदींच ताच्या काळजांतलो
तो ल्हान भुरगो जागो जाता..
मदींच ओगी मदींच उदास,
उतरां केन्ना मदींच थांबतात..
तेन्ना मात
शेणटां हांवय..
म्हज्या ओंठातलीं उतरां शेणटात...
हांवय जाता मोनें ओग्गी
कित्याक कशें कोण जाणा...

तो असोच...

तो असोच...
न्हय इश्ट,
मात इश्टागतीचें नातें 
ताणें नव्यान समजायलें.
न्हय शिक्षक,
मात जीणेचें गुपीत
ताणें नव्यान शिकयलें.
न्हय मोगी,
मात मोगाचे परिभाशेक 
ताणें नव्यान अर्थ दिलो.
न्हय कोण तो,
पूण तो
असोच
कोण तरी... 

गुलमोहर फुल्ला...

गुलमोहर फुल्ला...
एक फुडल्या आंगणात
तांबड्यागुंज फुलांचो,
आनी एक म्हज्या मनांत
तुज्या यादींचो... 
ताची पाकळेन पाकळी
झडून पडटली, 
तुज्यो यादी मात
घट्ट पांगरून बसतल्यो
म्हज्या मनाक,
अनंत काळ... 

सोद!

ताणे दिल्लो
हांश्याचो परमळ अणभव, 
काय दुकांचे तोंपतात ते
कांटे हुमटांव?

म्हाका वेंगावंक सोदपी
त्या ल्हारांक वेंग मारूं,
काय तापील्ले रेवेंत शेणपी
म्हजी पावलां सोदपाक धांव?  

वळ!

तुजो असो उपाट मोग
सहन जावचो ना
म्हजे कडेन
इतलेंच म्हणून तो गेलो...

ते चिप्प भिजिल्ले रातीं
ताच्या उक्त्या आंगार 
म्हज्या नाखटांनी काडिल्ले वळ 
अजूनय चुरचुरतात आसतले ताका...

तेन्ना मात ताणें म्हणिल्लें,
'हे सहन करप
कांय न्हय म्हजे खातीर
ह्या वळांत लेगीत
तुजो उपाट मोग लिपला'...  

कित्याक कोण जाणा ...

कित्याक कोण जाणा
ते उलयतात
उलयतात
उलयत रावतात...
तांचे तेच आयकतात
तांचे सारकेच काय आयकतात
बाकीचे तांका भोंकपी कुत्रे म्हणटात... 
ताचीय तांकां उमेद,
कोणें तरी दखल घेतली म्हणून
ते खोशी जातात...
आनीक नेटान भोंकपाक लागतात
आनी एक दीस
एक दीस
अचकीत खंयचे तरी गाडये पोंदा पडून
थंयचे थंयच सोपतात...  

लज!

ती नाचता गायता

तें पळोवन 

तिचे धुवेक खंय

लज दिसली...

कांय वर्सां पयलीं

आपले धुवेची

भूक भागोवपाक, 

आपले आंग

सगळ्यां मुखार

उक्ते घालतना

तिका मात

लज दिसूंक नासली... 

शीण!

तिणें स्वताच्या भुरग्याक
रस्त्यार उडयलो,
आख्खो संवसार
तिका शिणटा

तिच्या भुरग्याक
कर्णा भशेन 
सुर्यान जल्माक घाल्लो
काय कोणाक खबर

ताच्या बापायक
सोदप सोडच
शिंणपाक लेगीत
समाज अनमनता    

भास!

खरेंच वेगळो
एहसास?
काय बेठोच
भास?

खरेंच ताणें अशें 
म्हणलें?
काय हांवेंच 
तें आयकलें?
 
ताणें खरेंच
हातांत घेतलो हात?
काय हांवेंच केलो
म्हज्या मनाचो घात?

खरेंच घडलें
अशे कितेय?
काय हांवूंच जाला
सपन वेडे?   

अध्याय!

सगळ्यांक दिसता
म्हजे जिणेचो तो 
अध्याय सोंपलो,

कोणाक खबर ना
हांव पारायणां करतां ताचीं,

दर दिसा नित्य नेमान...

मोनेपण!

जड जाता मन
जेन्ना एकरुप जाल्ल्या
दोन काळजांक 
एकमेकां सामकार 
आसून लेगीत
दोळ्यांनीच उतरां
जीखचीं पडटात,
नदरेनच सगळें कितें
उलोवचें पडटा,
शिकचीच पडटा
ती मोनी भास,
पांगुरचोच पडटा
अडेचो मोनेळ,
जाणून बुजून...    

किणकीण!

कोणाक दिसनात
म्हज्या
कपड्या पोंदा लीपिल्लीं 
म्हज्या पांयांतलीं
पांयजणां...  
तरीय तांची किणकीण
घडयता नविदाद
म्हजे जिणेंत...

सपन फुला...

एक सपन चंवरलां नवें,  
ताचे वेंगेंत रिगून
दिसता वचचें दिगंतरा
उड उड रे सपन फुला...  

दोन दुकां...

आयज खूब दिसांनी

वाट फुटल्या 

म्हज्या दुकांक, 

इतले दीस 

घुस्मटून बशिल्लीं तीं 

म्हज्या मोन्या काळजांत... 

------------------------------------------------

तोंडार अडेचो हांसो 

दाखोवंक संवसाराक 

आपणायला हांवें 

जिणेचें कोडू सत,

दोळ्यांत मात

दाटल्यांत दुकां

म्हज्या काळखी  

नशिबाक कोसूंक...  

देव!

देव कितें करपाक शकता
हाचें कोंत करतां करतां,
तो कितें करपाक शकना
हो विचार
मनांत पक्को जालो...

आनी मागीर
उजवाती आनी फुलांचेर
खर्च केल्ले पयशे,
बोल्सांत इतल्या
वर्सांचो
हिशेब मांडपाक 

लागले...

वाट!

जीण सुरु खंयच्यान जाता
खंय पावता तेंच कळना.
निर्णयाचेर ठाम रावनय, 
जाय थंय थारना.
अचकीत घेता मोडण,
जिणेच्यो अस्कडीत वाटो
कोणें कोणाक रावचें हांगा??? 
कोण कोणाची वाट पळयना.. 

ताटातूट!

पटना मनाक
पोन्न्या नात्यांची ताटातूट
नव्या नात्यांक जोडटनाय
तांच्यो यादी खुणायतात
आमचे किदें? आमचे किदें?
उतरां विणेंच भेष्टायतात..

साद...

म्हज्या काळजाचो
थाव ना तुका,
तुका खबर ना
म्हजे जिणेची व्यथा...
तरीय तुजो एक साद,
दिता थाकाय 
म्हज्या अस्थीर मनाक...
तुजी उतरां
फोडटा कंठ, 
म्हज्या काळजांतल्या
उमाळ्यांक...   

किरण!

अकस्मात काळखांतल्यान 

उजवाडाचें किरण दिसलें

धाय दिको उजवाड फाकोवन 

काळखांत परत लिपलें 




 

हय न्हयसो...

हातांत पुंजायिल्ले थेंब
नियाळटा तूं
हय न्हयसो,
पिशें मन गायतना
पयस रावन तेळटा तूं
हय न्हयसो,
ओले मातयेचो वास
काळजांत गच्च रिगलो
हय न्हयसो,
चिप्प भिजील्ल्या आंगाक
तुवें जणू स्पर्श केलो
हय न्हयसो.

हरशीं...

तो आयज बडबडटालो

कित्याय कितें जावं,

पूण उलयतालो...

आठवड्यांतल्यान एकदां 

आसताच खंय ताचें, 

पिवप चड जालें काय

तो असोच आद्दूपाक लागता खंय,

पूण तो आयज बडबडटालो...

हरशीं ताची उतरां

खंय शेणिल्लीं आसतात काय?

त्या एका दिसाचे 

बाटले फाटल्यान? 

काय,

पाखे नाशिल्ल्या 

दारां विणें 

उक्तें आशिल्ल्या 

घरा भितर? 

अज्रंवर

त्या बाविल्ल्या फुलांक

अजून येता परमळ तुज्या मोगाचो

तुज्या फुलत्या हांशा मुखार

अजून तांची सोबीतकाय लिपता,

ताचे रंग फिके पडटात

तुज्या मुमुरख्या ओंठा मुखार...

काळी पडून लेगीत

तुज्या हातांचो स्पर्श

वाडयता तांची सोबीतकाय

ती अशीच सोबतली

म्हज्या मेजार

जावन अज्रंवर

सदा खातीर..

 

नखेत्र!

मळबातली नखेत्रां, 

थाव घेतात 

मनशाच्या सपनांचो...

एक एक नखेत्र तुटून,

उतर दिता 

ताका पुराय करपाचें...

सी फॉर...

तो माणकुलो

रस्त्या वयल्या 

गायी-बैलांक 

तेळीत वतालो,

व्हडा खोशेन ताचे 

दर एके 

हालचालीक 

तोखेतालो,

ताची आवय मात ताका 

भरभरीत ओडटाली

पुस्तकांतली

'सी' फॉर 'काव'

आनी 'जी' फॉर 'गोट'

शिकोवपाक...  

फेर

अजून पावला  कणकणी
ताचीच याद, ताचोच साद,
पावलांतल्या पांयजणांचो
घुमता म्हज्या कानांत नाद.
पांयजणांतल्या घुंगरा भोंवती
धरला फेर यादींनी,
पिश्यांत काडून म्हजें म्हाकाच  
नाचता मन मोहिनी...

गुपीत

तांबश्या निळश्या 

कुपां फाटल्यान 

कोण जाणा

कसलें गुपीत लिपलां?

सुकण्यांच्या भिऱ्यातल्यान

एक सुकणें

आपली वाट शेणलां...

सोदता काय तें

गुपीत कुपांचें?

काय ताकाय फकत

आपल्या घोंटेराचोच हावेस? 

आभास

 (Photos by Rajtilak Naik)

शिंयाचे दीस 

सरचेच आसात,  

गिमाचे दीस 

येवचेच आसात.

मळबांत येन्नाच 

काळ्या कुपांचो आभास,

मनांत रिगूंक लागला

ओले मातयेचो सुवास...

 

कितें जालें?

कितें जालें? 

कशें जालें?

अशें?

आरेरे?

बरो नाशिल्लो?

अकस्मात गेलो?

हजार फावट

हेंच गाराणे,

ओगी रावात

म्हणून दिसता आड्डुचें... 

बरो नाशिल्लो

तेन्ना कोण पावलोना,

आता नसत्या

धवळ्यांक सहभाग हांचे... 

 

काणी!

पाटुल्यो खोंपटेंत  

मांडिल्यो कोणी?

खोंपटेंत न्हिदल्या गो  

शाणूली राणी..

राणीले कुशींत

चार गो पोरां

आतांच न्हिदल्यांत

पिऊन पाणी..

पाणी गा पावसाचे

झिरपलें खोंपटेंत

पाटुल्यो मांडिल्यो

भरुंक ते टिप टिप..

तानेल्ल्या ताळ्याक,

मेळ्ळी गा वाणी

शाणुले  जिणेची,

सदचीच ही काणी.          

प्रसन्न!

आयज फुलांनी
म्हाका जाय तशें
फुलपाचें थारायलां, 
म्हाका जाय
त्या वासांत
उमलपाचें थारायलां,
म्हाका जाय तशें
धोलपाचें थारायलां... 
आयज खंय तीं
देवळांतल्या न्हय,
म्हज्या मनांतल्या
देवाचेर
प्रसन्न जाल्यांत.   

जीणेचे कपयाळे

हय एक नातें तुटला,
म्हज्या जीणेतलो एक धागो सुटून
खंय दुसरे कडेन घुस्पला.
तरीय खूब उमेदीन शिवलां हावें
म्हज्या जीणेचे कपयाळे...
परत एकदा तरेकवार
रंग भरल्यांत तातून. 
आता उरलां मारपाचे निमणे पोत,
आनी मागीर मांडपाचे ते
नवी सुखां, नवे हावेस आपणावंक...
मदी केन्नाय सुटलेच धागे,
जाल्यार
परत शिवून परत मांडपाचे.
आनी पडलीच गरज जाल्यार,
नव्यान शिवपाचे जीणेचे कपयाळे
नव्यान सजोवपाक, नव्या खोशयेन... 
    

कोण हांव?

कोणाचो पूत, कोणाचो नातू
कोणाचो घोव, कोणाचो भाव
शेणल्या म्हजी वळख हांगा
सोदता जापो, कोण हांव???  

वाट!

वाट सदांच तीच आसता

तीका खूब किदें

सांगपाचे आसता

ती खूब किदें सांगत आसता...

केन्ना मख्ख, मोनी, ओग्गी

जाल्यार केन्नाय

खूब किदें बडबडत आसता...

केन्ना हांसता खळखळून

जाल्यार केन्नाय हुंडक्यांनी रडटा...

केन्नाय भुल्लूसता, मुरगूट्टा,

केन्नाय घुस्मट्टा, फुगार जाता...

केन्नाय स्वताकच सोदता

जाल्यार केन्नाय स्वताकच शेणयता,

आसता मात थंयच,

तरीय धांवत पळत रावता...

केन्ना पडटा धडपडटा, 

केन्ना आपल्यांच्याच जीवार उठटा. 

केन्ना घट्ट वेंगेत घेता

केन्ना हिंणसावन पयस धांवडायता...

किदेंय कशीय जांव 

वाट ती... 

थंयच आसता,

तशीच आसता...  

म्हाका फकत गोंयचो थाव...

हय हांगा राजकारण आसा,

राजकारण करपी

राजकरणीय आसात...

स्वताची भाकरी भाजून घेवपी

संदी-साधू,

स्वार्थीय आसात.

कोणाक स्वार्थ कदेलाचो,

कोणाक फामाद जावपाचो हाव,

हीच संद दीसता खरी,

कोणाक तासु,

कोणाक खांव?

धर्मा भीतर फूट घालपाक

एका पांयार तयार थोड़े,

भगवे झेंडे घेवन मुठीत,

मुठ धांपुन जाल्यात उबे.

पूण हांगा आसा एक हांवूय

हांव जो न्हीदील्लो सुस्त,

भायल्या भीतरल्यांक

मारीत गाळी,

जांबयो काडपात आसलो गुल्ल.

आळसाय ती करूंन पयस

आता उठला नीमणो हांव,

आसत कसलेय कोणाचेय हावेस

म्हाका फकत गोंयचो थाव,

म्हाका फकत गोंयचो थाव...

जायां-पोड

म्हजे काळजांन
गुंथील्लो
यादींचो
जायां-पोड
आयज सट्ट करूंन
सुटलो...
घम्म करूंन
नाकात रीगलो
ताचो वास...
तो अजुनय
परमळ फांकयता
म्हजे जीणेत,
सुकून,
बावुन
लेगीत.... 

तो!

कीतलें बरें आसता जेन्ना
तो फकत ईश्ट आसता, 
ताका मेळोवपाची धडपड नासता
कारण तो सदांच तुमचोच आसता...

डायरी

घुस्पल्ले मनाचे दोर 

जेन्ना कशेच सुटनात

तेन्ना ते

कवितांचें रूप घेवन

अचळय वचून लिपतात

म्हजे डायरेंत 

डायरी उगडटा तेन्ना

म्हज्या सगळ्या

प्रस्नांच्यो जापो

तातूंत बरयिल्ल्यो आसतात

म्हजेच लिखणेन...    

खोशयेचे खीण....

सुलूस

आयज वारें धांवत सुटलां
खोशेन गायत सुटलां
भुरकटिल्ले वरी
कोणाकय आपट्टा
न्हयो दोंगर माड्डिता
नाचता बागडटा
कशी कोण जाणा ?
ताकाय लागल्या
म्हज्या पिशा मनाची
सुलूस...

ल्हारां

मजाच दिसता म्हाका ह्या

खळखळपी ल्हारांची...

एकमेकांचो सांगात आसून

म्हज्या पायांक वेंगावपाक सरसावतात  

मात हांव?

एकटे एकसूरे आसून लेगीत

तांचे पासून कित्याक कांय

पयस धांवता ?