आयज खूब दिसांनी
समाजाच्या काळजांत रिगन दिसले.
खोल रिगूंन आयकन दिसलो
ताचो नवो खणखणीत ठोको...
घेतली उडी व्हडा उमेदीन
आनी पोंवपाक लागले हांव त्या म्हासागरांत.
सोदपाक शिंपडील्लीं माणकां मोतयां,
इतल्या वर्सांत पुंजायील्लीं उदरगतीचीं रत्नां...
अचकीत एका कोनशांत दिसलीं
रक्तान माखील्लीं दोन मडीं
आयकूंक आयले दोन आवयांचे हुंडके
आनी मागीर जात धर्माच्यो अगणीत किळच्यो...
पयस मुखार किण्ण शांतताय,
धव्या कपड्यांत गुठलायील्ली
एक सान माणकूली कूड
रागान शिरशिरपी निशब्द मनां...
इतल्यान,
कांकणांचो चूडो खण्ण करूंन मनाक आदळ्ळो
मेंदीचो रंग गडद चडील्लो खरो
मात काळीज अजूनय फिकेंच,
स्वताची समजुत काडत...
नाका म्हणून परत उडी घेन दिसली भायर
जाल्यार घट्ट धरलो ताणें हात,
मर मर मेलो तो वेंचणुका वेळार
नोकरेच्या हांयसान केलो ताचो घात...
कानार पडली वळखीचीं उतरां
म्हणून मारली नदर पलतडी
थंय तीच पांय ओडपाची शर्यत
तीच तत्वांची हेराफेरी...
एका कोनश्यांत वचून घालो जीव
रावचे हांगाच कांय धरची परतीची वाट
एका वटेन उजवाडाचे रूपडे
दूसरे वटेन काळखी रात...
सळसळपी रक्ताक दिवंक थाकाय
म्हासागरांत लेगीत तरपाची शक्त जाय
तोच ध्यास घेवन मनांत
हांगाच रोमली नवी बुनयाद...
No comments:
Post a Comment