आवयच्या गर्भात
भीतर सरतनाच
ताणे विचारलो प्रस्न
आई, हांव तुमकां खरेंच जाय मगो?
आवयन आंग काडले,
आनी मातशे सावरूंन
भानार येवन
मनातल्या प्रस्नांक केलो जागो
धुवेपूता, खरेंच सांगता
काल मेरेन नाका आशिल्ले तूं
आयज मात तयारी केल्या मनाची
आता गरज ना फाटीं पळोवपाची
जाणा आई मोग तुजो
पूण भंय दिसता आशीकुशीक पळोवन
लग्न जावन वर्सा भीतर
तूका जशें तांणी खाले छळून
ना रे म्हज्या धुवेपूता
समाजाची रीत ही
ताका अपवाद थारपा खातीर
जाय पडटा व्हडली छाती
समाजाच्या ह्याच रितीक
तू दिवंक सोदताली मोडण
कळ्ळें ना कशे गे तांकां
तुज्या मनांतले सपन
सपन म्हज्या धुवेपूता
कळपाक जाय काळीज मोठे
तुजो बाबा सोडलो जाल्यार
हेर सगळ्यांचे विचार थोटे
जाणा आई दिवंक सोदताली
समाजाक एक बरी देख तूं
तो मेरेन रावंक सोदताली
म्हजे पासून पयस तूं
देख, रीत व्हड उतरां
आसले म्हज्या एकून मनांत,
धुवपूत न्हय फकत तू आमची
देश, समाजाचीय भुरगीं तुमी जावचीं
तेच खातीर आई म्हजे
घेताली न्हय तू वेळ थोडो
पूण तुज्या भावनांक समजूपा खातीर
विस्वास तांचो पडलो उणो
हय गो म्हजे धुवेपूता
रीत म्हणून न्हय तू जल्मुचें,
आयजय सांगता सपन म्हजे
आमचे न्हय तू सगळ्यांचेच जावचे.
बाब जाव बाय जाव,
आमचे न्हय देशाचे नांव व्हड करचें
आमची न्हय तुजीच सपनां
घेवन तूं आकारा येवचें.
अपेक्षांचे न्हय गा वजें
जल्मतनाच माथ्यार मारचें,
तुजो शिल्पकार तुच जावन
तुज्या फुडाराचे शिल्प रंगचे
तुज्या फुडाराचे शिल्प रंगचे...
