चंवर...

तुज्या त्या खिणयाळ्या हांश्यांन
म्हज्या ओंठांवेलीं उतरां शेणलीं,
कितल्याश्याच मोन्या कळयांक
पिसडून उडयला जातलें तुवें,
पूण तुज्या त्याच हांश्यान
तें फूल मात पाखळेन पाखळी
चवरलें
तुज्या स्पर्शा विणें...

नवी बुनयाद...

आयज खूब दिसांनी
समाजाच्या काळजांत रिगन दिसले.
खोल रिगूंन आयकन दिसलो
ताचो नवो खणखणीत ठोको...

घेतली उडी व्हडा उमेदीन
आनी पोंवपाक लागले हांव त्या म्हासागरांत.
सोदपाक शिंपडील्लीं माणकां मोतयां,
इतल्या वर्सांत पुंजायील्लीं उदरगतीचीं रत्नां...

अचकीत एका कोनशांत दिसलीं
रक्तान माखील्लीं दोन मडीं
आयकूंक आयले दोन आवयांचे हुंडके
आनी मागीर जात धर्माच्यो अगणीत किळच्यो...

पयस मुखार किण्ण शांतताय,
धव्या कपड्यांत गुठलायील्ली
एक सान माणकूली कूड
रागान शिरशिरपी निशब्द मनां...

इतल्यान,

कांकणांचो चूडो खण्ण करूंन मनाक आदळ्ळो
मेंदीचो रंग गडद चडील्लो खरो
मात काळीज अजूनय फिकेंच,
स्वताची समजुत काडत...

नाका म्हणून परत उडी घेन दिसली भायर
जाल्यार घट्ट धरलो ताणें हात,
मर मर मेलो तो वेंचणुका वेळार
नोकरेच्या हांयसान केलो ताचो घात...

कानार पडली वळखीचीं उतरां
म्हणून मारली नदर पलतडी
थंय तीच पांय ओडपाची शर्यत
तीच तत्वांची हेराफेरी...

एका कोनश्यांत वचून घालो जीव
रावचे हांगाच कांय धरची परतीची वाट
एका वटेन उजवाडाचे रूपडे
दूसरे वटेन काळखी रात...

सळसळपी रक्ताक दिवंक थाकाय
म्हासागरांत लेगीत तरपाची शक्त जाय
तोच ध्यास घेवन मनांत
हांगाच रोमली नवी बुनयाद...

तूं तरी खंय जाणा???

तुज्या बॉय कट केल्ल्या कोंगरे केसांत
भोंवडायता जेन्ना तूं हात
म्हजे काळजाचो जाता गो घात,
तेच खीणाक...

तूं लावन फाटीक बॅग
मारत उडयो, धांवता हांगा थंय
नदर म्हजीय मारता उडयो
खीणा खीणाक...

लावन मोबायल कानाक
व्हडल्यान घालता जेन्ना तू धेंगशे
तुजो धांक करता पिसो
म्हज्या मनाक...

उमेदीन जावन खोशी
व्हडल्यान आड्डता तूं तेन्ना,
दिसता धरचे घट्ट वेंगेत,
तेच खीणाक...

तुका ना शिंगाराची आस्त
ना सुंदर दीसपाचो सोंस
पूण सुंदरकाय तुजी ह्याच बिनधास्तपणांत
हे तूं तरी खंय जाणा???

मोडण!

अस्तित्वाच्या सोदांत म्हज्या
अस्तित्व म्हजें पणाक लागलां...
शेणलां, घुस्पलां, अवचीत भेदरलां,
खंयच्या तरी मोडणार येवन थांबलां..
दार मेळना, जनेल उघडना
स्वताच्याच घरा भोंवतणी
गिरगिरत रावलां
पडटां, धडपडटां, पावलांय उखलनात,
कशें कोण जाणा,
खंयच्या तरी मोडणार येवन थांबलां...

ओग्गी...

तो तसोच,
मदींच हांसता मदींच तापता,
मदींच ताच्या काळजांतलो
तो ल्हान भुरगो जागो जाता..
मदींच ओगी मदींच उदास,
उतरां केन्ना मदींच थांबतात..
तेन्ना मात
शेणटां हांवय..
म्हज्या ओंठातलीं उतरां शेणटात...
हांवय जाता मोनें ओग्गी
कित्याक कशें कोण जाणा...

तो असोच...

तो असोच...
न्हय इश्ट,
मात इश्टागतीचें नातें 
ताणें नव्यान समजायलें.
न्हय शिक्षक,
मात जीणेचें गुपीत
ताणें नव्यान शिकयलें.
न्हय मोगी,
मात मोगाचे परिभाशेक 
ताणें नव्यान अर्थ दिलो.
न्हय कोण तो,
पूण तो
असोच
कोण तरी... 

गुलमोहर फुल्ला...

गुलमोहर फुल्ला...
एक फुडल्या आंगणात
तांबड्यागुंज फुलांचो,
आनी एक म्हज्या मनांत
तुज्या यादींचो... 
ताची पाकळेन पाकळी
झडून पडटली, 
तुज्यो यादी मात
घट्ट पांगरून बसतल्यो
म्हज्या मनाक,
अनंत काळ... 

सोद!

ताणे दिल्लो
हांश्याचो परमळ अणभव, 
काय दुकांचे तोंपतात ते
कांटे हुमटांव?

म्हाका वेंगावंक सोदपी
त्या ल्हारांक वेंग मारूं,
काय तापील्ले रेवेंत शेणपी
म्हजी पावलां सोदपाक धांव?  

वळ!

तुजो असो उपाट मोग
सहन जावचो ना
म्हजे कडेन
इतलेंच म्हणून तो गेलो...

ते चिप्प भिजिल्ले रातीं
ताच्या उक्त्या आंगार 
म्हज्या नाखटांनी काडिल्ले वळ 
अजूनय चुरचुरतात आसतले ताका...

तेन्ना मात ताणें म्हणिल्लें,
'हे सहन करप
कांय न्हय म्हजे खातीर
ह्या वळांत लेगीत
तुजो उपाट मोग लिपला'...  

कित्याक कोण जाणा ...

कित्याक कोण जाणा
ते उलयतात
उलयतात
उलयत रावतात...
तांचे तेच आयकतात
तांचे सारकेच काय आयकतात
बाकीचे तांका भोंकपी कुत्रे म्हणटात... 
ताचीय तांकां उमेद,
कोणें तरी दखल घेतली म्हणून
ते खोशी जातात...
आनीक नेटान भोंकपाक लागतात
आनी एक दीस
एक दीस
अचकीत खंयचे तरी गाडये पोंदा पडून
थंयचे थंयच सोपतात...  

लज!

ती नाचता गायता

तें पळोवन 

तिचे धुवेक खंय

लज दिसली...

कांय वर्सां पयलीं

आपले धुवेची

भूक भागोवपाक, 

आपले आंग

सगळ्यां मुखार

उक्ते घालतना

तिका मात

लज दिसूंक नासली... 

शीण!

तिणें स्वताच्या भुरग्याक
रस्त्यार उडयलो,
आख्खो संवसार
तिका शिणटा

तिच्या भुरग्याक
कर्णा भशेन 
सुर्यान जल्माक घाल्लो
काय कोणाक खबर

ताच्या बापायक
सोदप सोडच
शिंणपाक लेगीत
समाज अनमनता