भास!

खरेंच वेगळो
एहसास?
काय बेठोच
भास?

खरेंच ताणें अशें 
म्हणलें?
काय हांवेंच 
तें आयकलें?
 
ताणें खरेंच
हातांत घेतलो हात?
काय हांवेंच केलो
म्हज्या मनाचो घात?

खरेंच घडलें
अशे कितेय?
काय हांवूंच जाला
सपन वेडे?   

अध्याय!

सगळ्यांक दिसता
म्हजे जिणेचो तो 
अध्याय सोंपलो,

कोणाक खबर ना
हांव पारायणां करतां ताचीं,

दर दिसा नित्य नेमान...

मोनेपण!

जड जाता मन
जेन्ना एकरुप जाल्ल्या
दोन काळजांक 
एकमेकां सामकार 
आसून लेगीत
दोळ्यांनीच उतरां
जीखचीं पडटात,
नदरेनच सगळें कितें
उलोवचें पडटा,
शिकचीच पडटा
ती मोनी भास,
पांगुरचोच पडटा
अडेचो मोनेळ,
जाणून बुजून...    

किणकीण!

कोणाक दिसनात
म्हज्या
कपड्या पोंदा लीपिल्लीं 
म्हज्या पांयांतलीं
पांयजणां...  
तरीय तांची किणकीण
घडयता नविदाद
म्हजे जिणेंत...

सपन फुला...

एक सपन चंवरलां नवें,  
ताचे वेंगेंत रिगून
दिसता वचचें दिगंतरा
उड उड रे सपन फुला...  

दोन दुकां...

आयज खूब दिसांनी

वाट फुटल्या 

म्हज्या दुकांक, 

इतले दीस 

घुस्मटून बशिल्लीं तीं 

म्हज्या मोन्या काळजांत... 

------------------------------------------------

तोंडार अडेचो हांसो 

दाखोवंक संवसाराक 

आपणायला हांवें 

जिणेचें कोडू सत,

दोळ्यांत मात

दाटल्यांत दुकां

म्हज्या काळखी  

नशिबाक कोसूंक...  

देव!

देव कितें करपाक शकता
हाचें कोंत करतां करतां,
तो कितें करपाक शकना
हो विचार
मनांत पक्को जालो...

आनी मागीर
उजवाती आनी फुलांचेर
खर्च केल्ले पयशे,
बोल्सांत इतल्या
वर्सांचो
हिशेब मांडपाक 

लागले...

वाट!

जीण सुरु खंयच्यान जाता
खंय पावता तेंच कळना.
निर्णयाचेर ठाम रावनय, 
जाय थंय थारना.
अचकीत घेता मोडण,
जिणेच्यो अस्कडीत वाटो
कोणें कोणाक रावचें हांगा??? 
कोण कोणाची वाट पळयना.. 

ताटातूट!

पटना मनाक
पोन्न्या नात्यांची ताटातूट
नव्या नात्यांक जोडटनाय
तांच्यो यादी खुणायतात
आमचे किदें? आमचे किदें?
उतरां विणेंच भेष्टायतात..

साद...

म्हज्या काळजाचो
थाव ना तुका,
तुका खबर ना
म्हजे जिणेची व्यथा...
तरीय तुजो एक साद,
दिता थाकाय 
म्हज्या अस्थीर मनाक...
तुजी उतरां
फोडटा कंठ, 
म्हज्या काळजांतल्या
उमाळ्यांक...   

किरण!

अकस्मात काळखांतल्यान 

उजवाडाचें किरण दिसलें

धाय दिको उजवाड फाकोवन 

काळखांत परत लिपलें 




 

हय न्हयसो...

हातांत पुंजायिल्ले थेंब
नियाळटा तूं
हय न्हयसो,
पिशें मन गायतना
पयस रावन तेळटा तूं
हय न्हयसो,
ओले मातयेचो वास
काळजांत गच्च रिगलो
हय न्हयसो,
चिप्प भिजील्ल्या आंगाक
तुवें जणू स्पर्श केलो
हय न्हयसो.

हरशीं...

तो आयज बडबडटालो

कित्याय कितें जावं,

पूण उलयतालो...

आठवड्यांतल्यान एकदां 

आसताच खंय ताचें, 

पिवप चड जालें काय

तो असोच आद्दूपाक लागता खंय,

पूण तो आयज बडबडटालो...

हरशीं ताची उतरां

खंय शेणिल्लीं आसतात काय?

त्या एका दिसाचे 

बाटले फाटल्यान? 

काय,

पाखे नाशिल्ल्या 

दारां विणें 

उक्तें आशिल्ल्या 

घरा भितर? 

अज्रंवर

त्या बाविल्ल्या फुलांक

अजून येता परमळ तुज्या मोगाचो

तुज्या फुलत्या हांशा मुखार

अजून तांची सोबीतकाय लिपता,

ताचे रंग फिके पडटात

तुज्या मुमुरख्या ओंठा मुखार...

काळी पडून लेगीत

तुज्या हातांचो स्पर्श

वाडयता तांची सोबीतकाय

ती अशीच सोबतली

म्हज्या मेजार

जावन अज्रंवर

सदा खातीर..

 

नखेत्र!

मळबातली नखेत्रां, 

थाव घेतात 

मनशाच्या सपनांचो...

एक एक नखेत्र तुटून,

उतर दिता 

ताका पुराय करपाचें...

सी फॉर...

तो माणकुलो

रस्त्या वयल्या 

गायी-बैलांक 

तेळीत वतालो,

व्हडा खोशेन ताचे 

दर एके 

हालचालीक 

तोखेतालो,

ताची आवय मात ताका 

भरभरीत ओडटाली

पुस्तकांतली

'सी' फॉर 'काव'

आनी 'जी' फॉर 'गोट'

शिकोवपाक...  

फेर

अजून पावला  कणकणी
ताचीच याद, ताचोच साद,
पावलांतल्या पांयजणांचो
घुमता म्हज्या कानांत नाद.
पांयजणांतल्या घुंगरा भोंवती
धरला फेर यादींनी,
पिश्यांत काडून म्हजें म्हाकाच  
नाचता मन मोहिनी...

गुपीत

तांबश्या निळश्या 

कुपां फाटल्यान 

कोण जाणा

कसलें गुपीत लिपलां?

सुकण्यांच्या भिऱ्यातल्यान

एक सुकणें

आपली वाट शेणलां...

सोदता काय तें

गुपीत कुपांचें?

काय ताकाय फकत

आपल्या घोंटेराचोच हावेस? 

आभास

 (Photos by Rajtilak Naik)

शिंयाचे दीस 

सरचेच आसात,  

गिमाचे दीस 

येवचेच आसात.

मळबांत येन्नाच 

काळ्या कुपांचो आभास,

मनांत रिगूंक लागला

ओले मातयेचो सुवास...

 

कितें जालें?

कितें जालें? 

कशें जालें?

अशें?

आरेरे?

बरो नाशिल्लो?

अकस्मात गेलो?

हजार फावट

हेंच गाराणे,

ओगी रावात

म्हणून दिसता आड्डुचें... 

बरो नाशिल्लो

तेन्ना कोण पावलोना,

आता नसत्या

धवळ्यांक सहभाग हांचे... 

 

काणी!

पाटुल्यो खोंपटेंत  

मांडिल्यो कोणी?

खोंपटेंत न्हिदल्या गो  

शाणूली राणी..

राणीले कुशींत

चार गो पोरां

आतांच न्हिदल्यांत

पिऊन पाणी..

पाणी गा पावसाचे

झिरपलें खोंपटेंत

पाटुल्यो मांडिल्यो

भरुंक ते टिप टिप..

तानेल्ल्या ताळ्याक,

मेळ्ळी गा वाणी

शाणुले  जिणेची,

सदचीच ही काणी.          

प्रसन्न!

आयज फुलांनी
म्हाका जाय तशें
फुलपाचें थारायलां, 
म्हाका जाय
त्या वासांत
उमलपाचें थारायलां,
म्हाका जाय तशें
धोलपाचें थारायलां... 
आयज खंय तीं
देवळांतल्या न्हय,
म्हज्या मनांतल्या
देवाचेर
प्रसन्न जाल्यांत.   

जीणेचे कपयाळे

हय एक नातें तुटला,
म्हज्या जीणेतलो एक धागो सुटून
खंय दुसरे कडेन घुस्पला.
तरीय खूब उमेदीन शिवलां हावें
म्हज्या जीणेचे कपयाळे...
परत एकदा तरेकवार
रंग भरल्यांत तातून. 
आता उरलां मारपाचे निमणे पोत,
आनी मागीर मांडपाचे ते
नवी सुखां, नवे हावेस आपणावंक...
मदी केन्नाय सुटलेच धागे,
जाल्यार
परत शिवून परत मांडपाचे.
आनी पडलीच गरज जाल्यार,
नव्यान शिवपाचे जीणेचे कपयाळे
नव्यान सजोवपाक, नव्या खोशयेन... 
    

कोण हांव?

कोणाचो पूत, कोणाचो नातू
कोणाचो घोव, कोणाचो भाव
शेणल्या म्हजी वळख हांगा
सोदता जापो, कोण हांव???  

वाट!

वाट सदांच तीच आसता

तीका खूब किदें

सांगपाचे आसता

ती खूब किदें सांगत आसता...

केन्ना मख्ख, मोनी, ओग्गी

जाल्यार केन्नाय

खूब किदें बडबडत आसता...

केन्ना हांसता खळखळून

जाल्यार केन्नाय हुंडक्यांनी रडटा...

केन्नाय भुल्लूसता, मुरगूट्टा,

केन्नाय घुस्मट्टा, फुगार जाता...

केन्नाय स्वताकच सोदता

जाल्यार केन्नाय स्वताकच शेणयता,

आसता मात थंयच,

तरीय धांवत पळत रावता...

केन्ना पडटा धडपडटा, 

केन्ना आपल्यांच्याच जीवार उठटा. 

केन्ना घट्ट वेंगेत घेता

केन्ना हिंणसावन पयस धांवडायता...

किदेंय कशीय जांव 

वाट ती... 

थंयच आसता,

तशीच आसता...  

म्हाका फकत गोंयचो थाव...

हय हांगा राजकारण आसा,

राजकारण करपी

राजकरणीय आसात...

स्वताची भाकरी भाजून घेवपी

संदी-साधू,

स्वार्थीय आसात.

कोणाक स्वार्थ कदेलाचो,

कोणाक फामाद जावपाचो हाव,

हीच संद दीसता खरी,

कोणाक तासु,

कोणाक खांव?

धर्मा भीतर फूट घालपाक

एका पांयार तयार थोड़े,

भगवे झेंडे घेवन मुठीत,

मुठ धांपुन जाल्यात उबे.

पूण हांगा आसा एक हांवूय

हांव जो न्हीदील्लो सुस्त,

भायल्या भीतरल्यांक

मारीत गाळी,

जांबयो काडपात आसलो गुल्ल.

आळसाय ती करूंन पयस

आता उठला नीमणो हांव,

आसत कसलेय कोणाचेय हावेस

म्हाका फकत गोंयचो थाव,

म्हाका फकत गोंयचो थाव...

जायां-पोड

म्हजे काळजांन
गुंथील्लो
यादींचो
जायां-पोड
आयज सट्ट करूंन
सुटलो...
घम्म करूंन
नाकात रीगलो
ताचो वास...
तो अजुनय
परमळ फांकयता
म्हजे जीणेत,
सुकून,
बावुन
लेगीत.... 

तो!

कीतलें बरें आसता जेन्ना
तो फकत ईश्ट आसता, 
ताका मेळोवपाची धडपड नासता
कारण तो सदांच तुमचोच आसता...